Yeni eylem dalgası

Yeni eylem dalgası

Emperyalizm ve bir avuç tekelci asalak adına Türkiye’yi yönetenlerin işi bu kez zor görünüyor. İşçi sınıfı ve emekçilerin son İMF görüşmelerinin hemen ardından gündeme gelen eylem dalgası gitgide büyüyor. Günlerdir Türkiye’nin dört bir yanında işçiler ve emekçiler hareket halinde. Tabanda gittikçe büyüyen bir öfke, kendini yaygınlaşan yerel yürüyüş ve gösterilerde somut olarak gösteren güçlü bir eylem isteği var. Gündemde 24 Temmuz’da Ankara’da yapılacak büyük gösteri, ve onun sonrasında ise, eğer bir ihanetle hareket boşa çıkarılmazsa, geriye düğümü çözmek için başvurulması zorunlu tek yol olarak kalan genel grev-genel direniş var.

Mevcut hareket gerek kapsam, gerek dinamizm ve gerekse kararlılık bakımından, 12 Eylül sonrasının en güçlü eylem dalgasını oluşturmaktadır. Bunun birkaç temel önemde nedeni var.

Bunlardan ilki, gündeme getirilen saldırı ve yıkım programının yakın geçmiştekilerle karşılaştırılamayacak bir kapsamda ve acımasızlıkta olmasıdır. Zira yeni İMF reçetesi yalnızca krizin biriktirdiği faturayı zamlar, düşük ücretler ve tensikatlar biçiminde bir kez daha işçi sınıfına ve emekçilere ödettirmek istemekle kalmıyor, daha da önemli olarak, SSK’nın tasfiyesi ve “mezarda emeklilik” yoluyla, işçi sınıfının ve tüm çalışanların kazanılmış temel haklarını ortadan kaldırmayı da hedefliyor. 12 Eylül’le birlikte gaspedilmiş haklarını henüz geri alamamış işçilerin ve emekçilerin, bu yetmiyormuş gibi yeni temel hak kayıplarına kolayca boyun eğmesi elbette beklenemezdi. Saldırının bu niteliği, emekçilerin öfkesinin gücünü ve onların mücadele kararlılığını açıklayan temel bir etken durumunda.

İkinci olarak, yeni saldırı temel haklar konusunda yalnızca işçi sınıfını değil, işsizi, memuru, küçük esnafı, köylüyü, kısaca tüm çalışan ve emeğiyle geçinenleri birarada hedef alıyor. Gündeme getirilen saldırı karşısında yalnızca işçilerin ve memurların değil, tüm çalışan kesimlerin duyarlılığının ve birleşik eylem pratiğinin gerisinde bu var. Çalışanların şu veya bu ölçüde biraraya gelip örgütlendikleri tüm sendika ve kurumların bu saldırı karşısında kolayca biraraya gelmeleri ve bir “Emek Platformu” kurmak zorunda kalmalarının gerisinde de bu var.

Üçüncü olarak, bu son saldırının genel kapsamı ve bazı temel unsurları, işçi ve emekçilerin çıkarlarıyla ülkenin gerçek çıkarlarının bir bütün olduğunu çıplak gözle görülebilir hale getirmiştir ve bu harekete apayrı bir moral ve politik güç kazandırmıştır. Türkiye’nin ekonomisinin ve maliyesinin doğrudan İMF memurlarının direktifine tabi olmasının ve özelleştirme talanının ardından, şimdi gündemde bir de “uluslararası tahkim” var. İşçiler bunu açıkça “vatana ihanet” saymakta, bununla yeni bir kapitülasyonlar devrinin başladığını söylemektedirler.

İşçi sınıfı ve emekçiler, kapitalist küreselleşme adına uluslararası tekellerin etkinliklerini iç hukuk denetimi dışına çıkarmak isteyen uşakça düzenlemeler karşısına, emekçi yurtseverliği ile çıkmaktadırlar.

Ve son olarak, bu eylem dalgası, son birkaç yılın içten içe biriken öfkesinin bir patlama olarak açığa çıkmasının ifadesidir. Susurluk’tan bu yana neredeyse son iki buçuk yıldır, arada 4 Mart’ta kamu çalışanlarının ve ‘98 Eylül’ünde metal işçilerinin yaşadığı türden bazı çıkışları saymazsak, işçi ve emekçi hareketi belirgin bir durgunluk ve gerileme içindeydi. Oysa bu aynı dönemde sermayenin saldırıları kesintisiz olarak sürdü. Bunun biriktirdiği hoşnutsuzluk bir yerde kendini dışa vuracaktı. İMF’nin sınıfın ve emekçilerin temel kazanımlarını da hedef alan son saldırı programı, bu hoşnutsuzluğu açığa çıkarmakla kalmadı, onu gerçek bir öfke patlaması düzeyine de çıkardı.

Bu son saldırının kapsamı, Türkiye kapitalizminin yapısal zayıflıklarını, onun ne denli çürük ekonomik temeller üzerine oturduğunu da bir kez daha açığa çıkarmıştır. Bu bir borç ve rant ekonomisidir. Kendi işçi sınıfı ve emekçilerini son 20 yıldır aşırı bir yoksulluk sınırında, en ağır koşullarda çalıştırıp sömüren bu ekonomi, buna rağmen belini doğrultamamakta, tersine gitgide daha çok batağa saplanmaktadır. Batağa saplandıkça da, işçi sınıfı ve emekçilere daha da ağırlaştırılmış çalışma ve sömürü koşullarını dayatmak, onların zaten son derece güdük ve sınırlı olan kazanımlarını tümden ortadan kaldırmak yoluna gitmektedir. Bu, çarkların dönmesi için tek çıkış yolu olarak görülmektedir. İç ve dış borç batağında kıvranan, vergi gelirlerinin tümünü, bütçesinin neredeyse üçte ikisini borç faizlerinin ödemesinde kullanan Türkiye’nin kapitalist ekonomisi, kendi emekçisine en geri koşullardaki bir sigorta ve emeklilik hakkını bile çok görebilmektedir.

Borcu yeni borçlarla ödeyen bu batak ekonominin yöneticileri, bu yeni borçları “yeşil ışık” yakılsın diye uluslararası tekellerin İMF eliyle dayattığı koşullara kölece boyun eğmektedirler. Komşu halklara ve kardeş bir halkın özgürlük mücadelesine karşı milliyetçilik adı altında en azgın bir şovenizmi bayrak edinenler, ülke kaynaklarının emperyalistlere peşkeş çekilmesine gelince işbirlikçi-uşak kimliklerini açığa vurmaktadırlar.

İşçi sınıfı ve emekçilerin son eylem dalgası, işte bu sözde milliyetçi, gerçekte ise işbirlikçi ve uşak takımının maskesini de düşürmüştür. Türkiye’nin dört bir tarafında hareket halinde bulunan emekçiler, “uluslararası tahkim vatana ihanettir” diyerek bunların hain ve işbirlikçi kimliklerini tescil etmektedirler. Eylem dalgası sosyal ayrımları, sınıfsal kutuplaşmayı ve buna dair istemleri toplum düzeyinde önplana çıkararak, son 7-8 ayın şovenist histeri atmosferine de büyük bir darbe vurmuştur. Düşününüz ki bugün hükümeti oluşturan İMF uşağı işbirlikçi takımı daha 2-3 ay öncesinden bu şovenist dalgaya binerek seçim başarıları elde etmişlerdi. Sınıf mücadelesinin şovenizmin gerçek panzehiri olduğu, işçi sınıfı ve emekçiler arasındaki yapay ayrım ve bölünmeleri geri plana ittiği, onları sermaye karşı ortak çıkarlar ve istemler temelinde birleştirdiği, bu son eylem süreciyle bir kez daha görülmüştür. Sözün burasında belirtelim ki, Kürt hareketinin devrimci ve sosyalist öğeleri, hareketin yıllardır içine düşürüldüğü çıkmazdan devrimci çıkış yolunun nerede yattığını da emekçi kitle hareketinin estirdiği rüzgar ve yarattığı imkanlardan giderek görebilirler.

Kitle hareketinin bu yeni dalgası, bugüne kadar sonuçsuz kalan çıkışlardan farklı olarak, sonuç alma şansına sahiptir. Hareketin gücü, dinamizmi ve kararlılığı, İMF reçetelerini meydanlarda yırtarak işbirlikçi burjuvaziye ve onun uşak hükümetine geri adım attırma olanağının güçlü bir işaretidir. Önderlik alanındaki boşluğa, örgütlenme alanındaki zayıflıklara ve şu ana kadar taban basıncı karşısında eylem kararları almak zorunda kalan sendika bürokrasisinin muhtemel ihanetine rağmen bu böyledir, bu şans vardır.

Ve eğer bu başarılırsa, sermayenin pervasız saldırısı bu kez bir ölçüde olsun püskürtülürse, bu gerçekten yeni bir dönemin başlangıcı olabilir. Buradan güç, moral ve mevzi kazanarak çıkmış bir işçi ve emekçi hareketi, böylece yeni çıkışların ve başarıların da zeminini hazırlamış olur. İşçi ve emekçi hareketi yıllardır eksikliğini ve ağırlığını yaşadığı özgüveni nihayet kazanmış olur. Türk ve Kürt emekçilerinin eylem ve mücadele içerisinde birleşip kaynaşmaları şovenizme büyük bir darbe olur.

Partimiz kitle hareketinin yeni çıkışının imkanlarını bu perspektif içinde ele almaktadır. Tüm örgütlerimiz, tüm parti güçlerimiz yaşamakta olduğumuz günlerin görev ve sorumluluklarına bunun ışığında bakmalıdırlar. İşçi ve emekçi kitleleriyle mücadele içinde buluşmak, kitle hareketinin başarılı bir gelişme çizgisinde büyümesi için gerekli her türlü çabayı harcamak önümüzdeki en acil ve en yakıcı görevdir.

(Ekim, Sayı: 206, Temmuz 1999, Başyazı)